We hebben een huiskamerdilemma…

Sinds het begin van de zomervakantie komen we als Huiskamer van de Wijk samen in de Natuurspeeltuin, midden in de wijk. Lekker buiten, dat voelt ‘veiliger’ en tevens heb je gezellige kinderstemmetjes die al spetterend om ons heen klinken.

Nu de ‘r’ weer in de maand is, het af begint te koelen en we weer naar binnen moeten, staan we voor een dilemma. Niet persé waar we naartoe gaan, want we kunnen weer naar het Nelson Mandela Centrum. Dat is het wijkcentrum. Maar een gezellige, huiselijke huiskamer is het niet. En het imago van zo’n centrum doet ook nog steeds iets te ‘zorgelijk’ aan. Alsof je iets mankeren moet om het wijkcentrum binnen te stappen.

Daarom vroegen we ons af of we niet beter in iemands huiskamer samen kunnen komen. Gezellig en knusser.

Dilemma: komen we samen in het wijkcentrum, bij iemand thuis of beide. De drempel van iemands huis is laag genoeg voor bekenden, de drempel van het wijkcentrum hopelijk ook voor onbekenden. Een huiskamer is te klein voor een groep. Waarschijnlijk wordt het beide. Of heb jij nog een goed idee in deze tijden van ‘afstand-houden’?

Weet je wat het is. We willen verbondenheid stimuleren, geen activiteit. En wat heb je daarvoor nodig? Nu we, Gerda, Karen en ik, over nadenken komen we tot de conclusie dat de Huiskamer van de Wijk iets heel anders is dan onze persoonlijke huiskamers. In de Huiskamer van de Wijk kun je spontaan en ongedwongen mensen uit je wijk en buurt ontmoeten. De drempel ligt heel laag. We ontmoeten er nog steeds nieuwe mensen.

Onze persoonlijke huiskamers is stap twee. We nodigen wel eens mensen uit die we hebben ontmoet in de Huiskamer van de Wijk. Zo heeft Karen wel eens samen gekookt en hebben mijn vrouw en ik mensen uitgenodigd met Kerst. De band wordt persoonlijker, de vriendschap hechter. Mooi. Dan draait het niet meer om een activiteit, maar om verbondenheid. Waar ontmoet jij de mensen uit de buurt?