Eenzaamheid onder ouderen is GEEN probleem
Ik kom regelmatig bij ouderen over de vloer. Gewoon hier in de buurt. Ik probeer te investeren in alle generaties: kinderen, hun ouders, alleenstaanden en ook ouderen. Het zijn allemaal mooie mensen en eigenlijk alle ouderen vinden het prettig dat je (even) langskomt. Ik was laatst bij één van hen. In mijn gedachte had ik een kwartiertje gereserveerd, maar stapte twee uur later pas de deur uit. Zij die mij kennen, weten dat ik graag aan het woord ben. Bij deze meneer kwam ik er echter absoluut niet tussen. Het leek wel alsof hij het de hele week voor me had opgespaard.
Deze meneer is veel alleen. Mensen geven niet graag toe dat ze eenzaam zijn, maar ik denk dat hij zich wel eens eenzaam voelt. Dat is natuurlijk helemaal niet leuk. Maar wel de realiteit.
Tal van organisaties zijn er mee bezig: eenzaamheid terugdringen. En terecht. Maar het wordt zo vaak als een probleem gezien, terwijl het dat eigenlijk helemaal niet is.
Niet?
Nee!
Vertel…
Nu, het is als met een gedeukte auto. Je ziet een auto met een deuk. Dat is niet best, denk je. Maar wat is het probleem? Is die deuk het probleem? Is het probleem opgelost als je de deuk uitdeukt? Waarschijnlijk niet. Het probleem zit natuurlijk ergens van binnen, niet zichtbaar. Óf het is de chauffeur, die niet goed heeft uitgekeken óf het is een probleem met de remmen of motor. Daar zit het probleem! En even uitgaand van kapotte remmen, is het dus nodig dat de remmen gemaakt worden.
Eenzaamheid onder ouderen is de deuk, maar waar zit het probleem?
Als afgestudeerd jongerenwerk vielen tijdens mijn afstuderen de oogkleppen af. Ik ging begrijpen dat als je jongeren wilt bereiken, je ook de andere generaties nodig hebt. Alle generaties. Zij komen op een natuurlijke manier samen in families. Daarnaast wonen ze vaak met elkaar in een buurt of wijk. Ik zet me in om hen te verbinden in community, dichtbij.
